4 Mei 2016
En toen was er ineens die hand op mijn schouder………
4 mei is voor mij een dag die altijd in het teken staat van wat mijn joodse familie is overkomen en het verlies dat ik mee draag.
4 mei het verlies van mijn Joodse familie en mijn opa en oma die nooit terug zijn gekomen.
4 mei het verlies van mijn niet-Joodse opa die in het verzet is omgekomen.
Vorig jaar 4 mei was voor mij de eerste keer dat ik na 25 jaar weer mee liep in de stille tocht.
Dit omdat ik ieder jaar een performance gaf op het plein voor de synagoge.
In 2010 was mijn laatste performance in het teken van het overlijden van mijn moeder.
Door de nevel blijven de kleuren het mooist was de titel en tevens mijn laatste performance.
Vorige jaar toen ik de bloemen legde bij de klaagmuur samen met Pieter Smit liepen de tranen over mijn wangen en besefte ik nu weer eens heel duidelijk wat mijn verlies inhoudt.
Mijn Joodse opa en oma en mijn ooms die nooit terugkeerden.
De tocht ging verder naar de herdenking op het St. Vitusholt en daar werd ik weer geconfronteerd met de naam van mijn niet-Joodse opa die in het verzet omgekomen is in Neuengamme: Willem Dresselhuys.
Tranen vloeiden over mijn wangen en toen ineens die hand op mijn schouder , een lieve troost en tegelijk de vraag: wanneer ga je weer een performance geven voor de synagoge.
Ik begreep toen eigenlijk voor het eerst wat het voor de mensen betekende en dat ze het misten.
Vandaar dat ik het dit jaar weer ga oppakken na 6 jaar. Die tijd had ik nodig om verlies een vorm te geven.
En deze wereld weer iets te laten zien wat vluchten of verlies betekent.
Willem dresselhuys